Με τα χρώματα του Anri Matisse

Με τα χρώματα του Anri Matisse θα χρωματίσουμε σήμερα τους βυθούς της φαντασίας μας και θα φωτίσουμε το δικό σου πίνακα που θα φτιάξεις με το με το χαμόγελό σου!

Ας γνωρίσουμε πρώτα τον ζωγράφο…

Ο Ανρί-Εμίλ-Μπενουά Ματίς δεν ήταν παιδί-θαύμα. Δεν είχε δείξει το παραμικρό ενςδιαφέρον για την τέχνη ως τα 20 του χρόνια. Γεννημένος το 1869 στην Πικαρδία της Γαλλίας, όταν ήταν 19 ετών ο νεαρός Ανρί πήγε στο Παρίσι να σπουδάσει νομικά. Παρέμεινε μόλις ένα χρόνο και ύστερα επέστρεψε στο Σεν Κεντέν, όπου ζούσε τότε η οικογένειά του, για να εργαστεί ως κλητήρας σε δικηγορική εταιρεία.

Το 1890 όμως έπαθε σκωληκοειδίτιδα και η μητέρα του τού χάρισε ένα κουτί λαδομπογιές για να απασχολείται όσο ήταν στο κρεβάτι. Το κουτί είχε μέσα λίγες κάρτες με διάσημους πίνακες και ο Ανρί έπιασε να τις αντιγράφει. Ενα χρόνο αργότερα παράτησε τη δικηγορική εταιρεία και οποιεσδήποτε βλέψεις για νομική σταδιοδρομία. Ξαναπήγε στο Παρίσι, αυτή τη φορά για να γίνει επαγγελματίας καλλιτέχνης.

Ο Ματίς δεν έσπευσε να διεισδύσει στις τάξεις της παρισινής avant-garde. Μικροαστός καθώς ήταν, με γούστο παλιομοδίτικο για τα μέτρα μιας πόλης που είχε σχεδόν εξοικειωθεί με το έργο του Πολ Σεζάν, του Πολ Γκογκέν και του Βικέντιου βαν Γκογκ, τον εντυπωσίασε περισσότερο η Académie Julian, μια σχολή που διατηρούσε λυσσαλέα τις ρίζες της στον ρομαντισμό και στην ακαδημαϊκή τέχνη των Salon. Οι πρώτοι πίνακες του Ματίς είναι επηρεασμένοι από τον ολλανδικό 17ο αιώνα, κατά τον τρόπο που προτιμούσαν οι γάλλοι ρεαλιστές στη δεκαετία του 1850. Το 1896 ο Ματίς εξέθεσε έργα του στο συντηρητικό Salon de la Société Nationale des Beaux-Arts και θριάμβευσε. Εξελέγη επίτιμο μέλος της Société και η γαλλική κυβέρνηση αγόρασε τον πίνακά του «Γυναίκα που διαβάζει».

«H τυραννία του πουαντιλισμού»

Το 1898 παντρεύτηκε την Αμελί Παρέρ. Τότε περίπου, συμπτωματικά υποθέτουμε, επήλθε η μεγάλη αλλαγή: εκείνη τη χρονιά ο Πολ Σινιάκ, ο ζωγράφος, θεωρητικός και αρχηγός (μετά τον θάνατο του Ζορζ Σερά) των νεο-ιμπρεσιονιστών (ή πουαντιλιστών), δημοσίευσε το μανιφέστο του με τίτλο «Από τον Ευγένιο Ντελακρουά στον νεο-ιμπρεσιονισμό». Ο Ματίς το διάβασε και, χωρίς υπέρμετρο ενθουσιασμό, το βρήκε ενδιαφέρον. Η ιδέα του πουαντιλισμού (η ιδέα, με απλά λόγια, να επιτυγχάνει κανείς ένα χρωματικό μείγμα τοποθετώντας μικρές κουκκίδες «points» στα γαλλικά καθαρού χρώματος τη μία δίπλα στην άλλη) δεν έμοιαζε καθόλου άσχημη. Παράλληλα ο Ματίς, θαμπωμένος από το έργο του Αύγουστου Ροντέν, άρχισε να παρακολουθεί βραδινά μαθήματα γλυπτικής στην Ecole des Beaux-Arts.

Το 1901, αντί να εκθέσει στο συντηρητικό Salon, εξέθεσε στο Salon des Indépendants. Σχεδόν αμέσως άρχισε να αντιμετωπίζει οικονομικές δυσκολίες. Η κυρία Ματίς έπιασε δουλειά για να βοηθήσει την κατάσταση καθώς ο σύζυγός της είχε, κοντά στα άλλα, πάθει βρογχίτιδα και έπρεπε να μείνει στο κρεβάτι. Ο Ματίς είχε πατήσει τα 35 όταν, το 1904, έκανε την πρώτη του ατομική έκθεση στην γκαλερί Vollard. Η έκθεση απέτυχε παταγωδώς.

Ο Matisse αποφάσισε να απαλλάξει τη ζωγραφική του από αυτό που είχε πλέον αρχίσει να αποκαλεί «η τυραννία του πουαντιλισμού». Οι μικρές κουκίδες αντικαταστάθηκαν με ζωηρές πινελιές, μια συναισθηματική επίδειξη συμπληρωματικών χρωμάτων: κόκκινα και πράσινα, πορτοκαλιά και μπλε, κίτρινα και μοβ. Διάβασε τη συνέχεια εδω.

**Οι καλλιτέχνες χρησιμοποιoύν την ψυχολογία του χρώματος ως μέσο έκφρασης**.

Οι καλλιτέχνες χρησιμοποιούν τα χρώματα στα έργα τους για να ενισχύσουν τη διάθεση ή να στείλουν ένα μήνυμα στο κοινό, είτε με θετικό είτε με αρνητικό τρόπο.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1900, ο Πικάσο είχε βυθιστεί στην κατάθλιψη. Οι φιγούρες στα έργα του ήταν βασισμένες στο μπλε χρώμα για την ενίσχυση της θλίψης.
Ο πίνακας του Βαν Γκογκ «Οι Πατατοφάγοι», σε καφέ και πράσινα χρώματα, μέσω του οποίου ο καλλιτέχνης ήθελε να απεικονίσει του αγρότες όπως πραγματικά ήταν, επικεντρώνεται στη σύνδεσή τους με τη γη.
Ο πίνακας του Κλιμτ που απεικονίζει μια γαλήνια λίμνη σε αποχρώσεις του πράσινου, παραδειγματίζει τη γαλήνη που εμπνέει η φύση.

Εσυ τι χρώμα θα ήσουν, αν ήσουν χρώμα;

Οι περισσότεροι άνθρωποι παραδέχονται ότι υπάρχουν χρώματα που επηρεάζουν τη διάθεσή τους, ωστόσο υπάρχει κάτι περισσότερο από μια γενική αίσθηση. Η ψυχολογία του χρώματος βασίζεται στις συναισθηματικές, και μερικές φορές ακόμα και στις σωματικές επιδράσεις που δημιουργούν τα χρώματα στους ανθρώπους. Λαμβάνοντας υπόψη ότι υπάρχουν πολιτισμικές παραλλαγές που επηρεάζουν το νόημα ορισμένων χρωμάτων (δηλαδή ροζ για τα κορίτσια και το μπλε για τα αγόρια), υπάρχουν κοινά αποδεκτές ψυχολογικές επιδράσεις των χρωμάτων. Τα χρώματα που μας περιβάλλουν μπορούν να έχουν άμεση επίδραση στη διάθεσή μας.

σαν τεστάκι!

Πάρε ένα φύλλο χαρτί και γράψε τα χρώματα! Δίπλα σε κάθε χρώμα γράψε τα συναισθήματα που σου προκαλεί το κάθε χρώμα. Έπειτα συνέχισε να διαβάζεις το κείμενο.. θα δεiς τι αντιπροσωπεύει για εσένα. Κάν’ το σαν τεστάκι!

Ας εξερευνήσουμε κάποια συναισθήματα που αναδύονται από την θεωρία της ψυχολογίας του χρώματος και τη σημασία που έχουν για τους καλλιτέχνες και τους λάτρεις της τέχνης:

Ψυχρά χρώματα

Γνωστά για τη δημιουργία ήρεμων και αρμονικών συναισθημάτων, τα ψυχρά χρώματα μπορούν ακόμα και να προκαλέσουν θλίψη και καταθλιπτικές σκέψεις.

Μπλε: Προκαλεί συμπόνια και σοφία, αλήθεια και πίστη. Σε έναν πιο αρνητικό τόνο, μπορεί να θεωρηθεί ένα ψυχρό χρώμα εγείροντας την αδιαφορία, ενώ συνδέεται συχνά με την παραίτηση και τη μοναξιά.
Πράσινο: Όντας ένα αρμονικό χρώμα, το πράσινο ενθαρρύνει μια χαλαρωτική, άνετη στάση, γεμάτη ελπίδα και επούλωση. Όταν συνδυάζεται με την επιτυχία, μπορεί επίσης να προκαλέσει μια αίσθηση απληστίας ή ζήλιας.
Μωβ: Ως το παραδοσιακό χρώμα των βασιλιάδων συνδέεται με τον πλούτο και το κύρος. Χρησιμοποιείται και από την εκκλησία υποδηλώνοντας μυστήριο και πνευματικότητα

Ζεστά χρώματα

Η ψυχολογία του χρώματος υποδηλώνει ότι τα ζεστά χρώματα μπορεί να διεγείρουν την ενέργεια και τη διάθεση, ενώ κάποιες φορές μπορεί ακόμα και να προκαλέσουν αυξημένη ευερεθιστότητα και άγχος.

Κόκκινο: Όντας συνδεδεμένο με το ρομαντισμό και τον ενθουσιασμό, αυτό το χρώμα αποπνέει δύναμη και φιλοδοξία. Ωστόσο, είναι επίσης γνωστό ότι μπορεί να προκαλέσει αύξηση της αίσθησης του κινδύνου, της εξέγερσης και της βίας.
Πορτοκαλί: Ενώ συχνά θεωρείται ως ένα «υπερβολικό» χρώμα, το πορτοκαλί λαμβάνεται επίσης ως ένα ενθουσιώδες και χαρούμενο χρώμα. Πιστεύεται ότι λειτουργεί ως ένα πρότυπο φροντίδας και ζεστασιάς, ενώ μπορεί επίσης να αντιστοιχεί σε επιθετικότητα και κυριαρχία.
Κίτρινο: Γνωστό ως το χρώμα της ευτυχίας, αυτό το παραδοσιακά χαρούμενο χρώμα ξυπνά τη φιλία και τη φαντασία. Ωστόσο, δεν πρέπει να ξεχνάμε και την άλλη πλευρά του κίτρινου χρώματος, αφού χρησιμοποιείται για να επιδείξει την προσοχή, τον κίνδυνο ή ακόμη και τη γήρανση.

Ουδέτερα χρώματα

Λευκό: Αναδεικνύοντας την αγνότητα και την αθωότητα, αυτό το χρώμα συνδέεται παγκοσμίως με την καθαριότητα. Ωστόσο, είναι επίσης ένα «σκληρό» χρώμα, που συμβολίζει τη στειρότητα και που σε κάποιες κουλτούρες συνδέεται ακόμα και με το θάνατο.
Γκρι: Όντας ο «βασιλιάς» της ουδετερότητας, αυτό το χρώμα αντιπροσωπεύει το συμβιβασμό και προσδίδει μια αίσθηση γαλήνης. Ωστόσο, μερικές φορές συνδέεται με τη θλίψη ή τη μελαγχολία.
Καφέ: Γνωστό ως το χρώμα της «φύσης», το καφέ συνδέεται με την άνεση και τη ζεστασιά. Ωστόσο, επειδή θεωρείται ένα κάπως «μουντό» χρώμα, μπορεί επίσης να διεγείρει έναν μελαγχολικό τόνο.
Μαύρο: Από μία θετική άποψη, το μαύρο μπορεί να θεωρείται εκλεπτυσμένο και μυστηριώδες. Ωστόσο, στις περισσότερες δυτικές κουλτούρες συνδέεται με τη νοσηρότητα και το θάνατο.
πηγη: www.phycologynow.gr

Ας ζωγραφίσουμε!

Βάλε τα πιο ζωηρά χρώματα σε αυτό τον πίνακα του Anri Matisse! Θα νιώσεις κι εσυ οτι δεν είναι τυχαίο που λένε οτι όταν κοιτάς τα έργα του Ανρί Ματίς γίνεσαι λίγο πιο ευτυχισμένος-η. Ας ξεκινήσουμε!