Παρουσιάζουμε δυο πολύ γνωστά αγάλματα- αριστουργήματα του ένδοξου παρελθόντος της Ελλάδας που θα έπρεπε όλοι να γνωρίζουμε! Νίκη της Σαμοθράκης και Αφροδίτη της Μύλου! Διαβάστε την ιστορία τους και στο τέλος του άρθρου θα βρείτε σκίτσο για να χρωματίσετε μιας και τα αγάλματα κάποτε είχαν χρώματα. Εσείς πώς φαντάζεστε ότι ήταν χρωματισμένα;
Νίκη της Σαμοθράκης
Υλικό: παριανό μάρμαρο
Έτος δημιουργίας: 190 π.Χ.
Τόπος διατήρησης: Μουσείο Λούβρου, Παρίσι, Γαλλία
Διαστάσεις: ύψος 275 εκ. (328 εκ. Με τη βάση του)
Η Νίκη της Σαμοθράκης είναι ένα ελληνιστικό γλυπτό του 2ου π.Χ. αιώνα σκαλισμένο σε παριανό μάρμαρο, που παριστάνει τη θεά Νίκη. Το γλυπτό βρέθηκε στη Σαμοθράκη το 1863, σπασμένο σε πολλά κομμάτια, και μεταφέρθηκε στο Μουσείο του Λούβρου. Το κεφάλι και το αριστερό χέρι της Νίκης δε βρέθηκαν ποτέ. Το άγαλμα ήταν στημένο πάνω σε μια βάση με μορφή πλώρης πλοίου, βασικά κομμάτια της οποίας έχουν βρεθεί.
Το ιερό της Σαμοθράκης ήταν αφιερωμένο στους Καβείρους. Θεότητες της γονιμότητας, οι οποίοι προστάτευαν τους ναυτικούς και έδιναν δύναμη σε όσους πολεμούσαν. Η τοποθέτηση του αγάλματος της Νίκης σε ένα ακρόπλωρο αποτελούσε θρησκευτική πράξη απόδοσης φόρου τιμής σ’ αυτές τις θεότητες για τη βοήθεια που προσέφεραν στους νικητές-αναθέτες.
Ο καλλιτέχνης που δημιούργησε το γλυπτό δεν είναι γνωστός με βεβαιότητα. Αν και ένα απόσπασμα από την επιγραφή στη βάση του γλυπτού περιλαμβάνει τη λέξη «Ρόδιος». Πιστεύεται ότι το έργο ήταν ανάθημα της Ρόδου, της πιο μεγάλης ναυτικής δύναμης εκείνης της εποχής στο Αιγαίο, προς ανάμνηση μιας συγκεκριμένης νίκης σε ναυμαχία. Το χρώμα του μαρμάρου και ο τύπος του πλοίου που αποτελεί τη βάση του γλυπτού παραπέμπουν σε έργο που πιθανόν να προέρχεται από τη Ρόδο.
Σύμφωνα με άλλες πηγές, το γλυπτό ήταν αφιέρωμα του Μακεδόνα στρατηγού Δημητρίου του Πολιορκητή. Έπειτα από μια νικηφόρα ναυμαχία στην Κύπρο
Παρουσίαση του αγάλματος
Η Νίκη της Σαμοθράκης θεωρείται ένα από τα αριστουργήματα της ελληνικής τέχνης. Η θεά Νίκη παρουσιάζεται με τη μορφή μιας φτερωτής γυναίκας η οποία κατέβηκε από τον ουρανό, για να αναγγείλει τη νίκη στον στόλο που κέρδισε τη μάχη. Αναπαριστάνεται η στιγμή ακριβώς της προσγείωσης της θεάς. Λίγο πριν αυτή σταθεί τελικά στην πλώρη του πλοίου, ενάντια στον δυνατό άνεμο που κάνει τα ενδύματά της να κυματίζουν.
Το άγαλμα σμιλεύτηκε σε παριανό μάρμαρο, σε μέγεθος μεγαλύτερο από το φυσικό.
Στο δεξί χέρι της κρατούσε μάλλον μια σάλπιγγα, που θα την έφερε κοντά στα χείλη. Ενώ στο αριστερό κρατούσε ίσως κάποιο λάφυρο ή τρόπαιο από τη μάχη.
Το πτυχωτό ένδυμα κολλά πάνω στο σώμα της σαν να είναι βρεγμένο. Το ένδυμα, που γλιστρά από τους ώμους της, κυματίζει πίσω της και τυλίγεται γύρω από τα πόδια της.
Τα δυνατά φτερά της θεάς μοιάζουν έτοιμα να την απογειώσουν ξανά. Παρά τους αιώνες που έχουν περάσει διατηρούν ακόμη και σήμερα μια αξιοθαύμαστη αναπαραστατική ακρίβεια.
Η κίνηση του έργου είναι σπειροειδής και η σύνθεσή του δίνει την εντύπωση ότι ανοίγεται οπτικά προς διάφορες κατευθύνσεις. Αυτό το πετυχαίνει ο καλλιτέχνης με τις οξείες γωνίες των φτερών, την προβολή του αριστερού ποδιού και την έμφαση που δίνει στο ένδυμα το οποίο κυματίζει ανάμεσα στα πόδια της θεότητας.
Ο γλύπτης, από τον τρόπο με τον οποίο σκαλίζει το μάρμαρο, αποκαλύπτει το γυναικείο σώμα με μεγάλη δεξιοτεχνία. Δίνει με έξοχο τρόπο την εντύπωση του λεπτού και βρεγμένου υφάσματος, που άλλοτε κολλάει στο σώμα και άλλοτε κυματίζει στον άνεμο.
Το μεγάλο αυτό έργο, το οποίο πιθανόν να χρησιμοποιούνταν ως βωμός, ήταν τοποθετημένο σε ανοιχτό και ψηλό χώρο κοντά στο ιερό. Σ’ αυτή τη θέση ίσως να υπήρχε μια μικρή τεχνητή λίμνη, μέσα στην οποία το πλοίο έμοιαζε να πλέει.
Ποια ήταν η Νίκη ; – Ελληνιστική γλυπτική
Η Νίκη στην αρχαία ελληνική θρησκεία και μυθολογία ήταν η προσωποποίηση της νίκης, της επικράτησης επί των αντιπάλων. Ήταν κόρη του Τιτάνα Πάλλαντα και της Στύγας. Υπήρξε δημοφιλές θέμα στην τέχνη και συνήθως παριστανόταν με φτερά και κρατώντας ένα στεφάνι ή ένα κλαδί φοίνικα.
Ελληνιστική γλυπτική
Η ελληνιστική περίοδος ξεκινά από τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου το 323 π.Χ. και διαρκεί ως το 31 π.Χ. (ήττα της Κλεοπάτρας στο Άκτιο). Το ύφος των γλυπτών δεν είναι ενιαίο, αλλά γενικά τα έργα της εποχής εκείνης χαρακτηρίζονται από μεγάλη δεξιοτεχνία. Από μια υπερβολή στην έκφραση των συναισθημάτων και των κινήσεων και από την πολυπλοκότητα της σύνθεσής τους.
εκπαιδευτικό υλικό για παιδιά δημοτικού!
Πάτησε εδω για να βρείς ερωτήσεις και απαντήσεις που θα προκαλέσουν το ενδιαφέρον των παιδιών για να μάθουν και να σχεδιάσουν!
ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΕΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ
| 1. Περιγράψτε το γλυπτό που βλέπετε. |
| 2. Τι νομίζετε ότι κάνει η φτερωτή αυτή φιγούρα στην άκρη της πλώρης του πλοίου; Γιατί είναι τοποθετημένη σε μια τέτοια βάση; Γιατί η Νίκη παρουσιάζεται φτερωτή; |
| Πατήστε στην αντίστοιχη Απάντηση στην σελίδα που ανοίγει για να δείτε τη σωστή απάντηση |
| 3. Πώς φαντάζεστε ότι θα ήταν το κεφάλι που λείπει από το γλυπτό; Ποια έκφραση θα είχε και ποιο χτένισμα; |
| 4. Πόσο μεγάλο μπορεί να ήταν το γλυπτό αυτό; Για ποιον λόγο νομίζετε ότι το έφτιαξε έτσι ο καλλιτέχνης; |
| Πατήστε στην αντίστοιχη Απάντηση στην σελίδα που ανοίγει για να δείτε τη σωστή απάντηση |
| 5. Ποια είναι η καλύτερη θέση για να δει κάποιος αυτό το γλυπτό; |
| Πατήστε στην αντίστοιχη Απάντηση στην σελίδα που ανοίγει για να δείτε τη σωστή απάντηση |
| 6. Νομίζετε ότι ο καλλιτέχνης χρησιμοποίησε ζωντανό μοντέλο για να φτιάξει το γλυπτό ή αυτό είναι προϊόν της φαντασίας του; |
| Πατήστε στην αντίστοιχη Απάντηση στην σελίδα που ανοίγει για να δείτε τη σωστή απάντηση |
| 7. Από ποια κατεύθυνση φυσά ο άνεμος που ανεμίζει το ένδυμα της θεάς; Πώς το καταλαβαίνουμε αυτό; |
| Πατήστε στην αντίστοιχη Απάντηση στην σελίδα που ανοίγει για να δείτε τη σωστή απάντηση |
| 8. Τι σας κάνει εντύπωση σ’ αυτό το έργο σε σχέση με άλλα αγάλματα που έχετε δει; |
| 9. Τι κατάφερε να εκφράσει ο καλλιτέχνης με το άγαλμα αυτό; |
| Πατήστε στην αντίστοιχη Απάντηση στην σελίδα που ανοίγει για να δείτε τη σωστή απάντηση |
| 10. Γιατί κατά τη γνώμη σας αυτό το έργο θεωρείται ένα από τα αριστουργήματα της αρχαίας ελληνικής τέχνης; |
| Πατήστε στην αντίστοιχη Απάντηση στην σελίδα που ανοίγει για να δείτε τη σωστή απάντηση |
| ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΕΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ |
| 1. Βρείτε πληροφορίες για τις περιόδους στις οποίες διακρίνουμε την αρχαία ελληνική τέχνη και παρουσιάστε τες στην τάξη. |
| 2. Κατασκευάστε ομοίωμα του κορμού της Νίκης με μαλακό σύρμα και «ντύστε» το με λεπτό ύφασμα (γάζα) βουτηγμένο σε γύψο. |
| 3. Βρείτε φωτογραφίες από έργα τέχνης διάφορων ιστορικών περιόδων που αναπαριστάνουν την ιδέα της νίκης και παρουσιάστε τες στην τάξη. Παρατηρήστε και συζητήστε διαφορές και ομοιότητες. |
Αφροδίτη της Μήλου
Αποπνέει θηλυκότητα και αισθησιασμό και καθώς στέκει αγέρωχη και ημίγυμνη στο βάθρο της. Μόνο με ένα ιμάτιο δεμένο γύρω από τους γοφούς, προκαλεί απεριόριστο θαυμασμό στα πλήθη των επισκεπτών του Λούβρου, όπου εκτίθεται από το 1821, αλλά και του Mουσείου της Μήλου στην Πλάκα, όπου υπάρχει ένα πιστό αντίγραφο.
Η Αφροδίτη της Μήλου, θεά του έρωτα και της ομορφιάς και ένα από τα διασημότερα αγάλματα της αρχαιοελληνικής τέχνης, είναι έργο της Υστερης Ελληνιστικής Περιόδου (τέλη 2ου αιώνα π.Χ.) από λευκό παριανό μάρμαρο. Εχει ύψος 2,02 μ. και βάρος 900 κιλά και εντυπωσιάζει με την ομορφιά και την αρμονία του.
Η ιστορία της Αφροδίτης της Μήλου περιβάλλεται από έναν πέπλο μυστηρίου. Το σύγχρονο κομμάτι της, μάλιστα, που άρχισε πριν από ακριβώς 200 χρόνια, είναι γεμάτο ερωτήματα, ασάφειες, παρανοήσεις και κενά, αλλά και ψέματα.
Η υπέροχη Αφροδίτη της Μήλου ανακαλύφθηκε στις 8 Απριλίου 1820, αλλά δεν την έφερε στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη. Τη βρήκε τυχαία μέσα σε σύννεφα σκόνης και ιστούς αράχνης κάποιος αγρότης στη Μήλο, ενώ έβγαζε πέτρες από αρχαία ερείπια για να τις ξαναχρησιμοποιήσει, όταν η τσάπα του χτύπησε σε έναν θόλο, κάτω από τον οποίο αναπαυόταν το μαρμάρινο αριστούργημα.
Και από εκείνη τη στιγμή ξέσπασε ένας «αρχαιολογικός» πόλεμος για το άγαλμα, που συνεχίστηκε για καιρό.
Χαρακτηριστικό της σύγχυσης των πρώτων ημερών είναι ότι ακόμη και το όνομα του χωρικού που την ανακάλυψε, δεν έχει ξεκαθαριστεί. Κάποιες πηγές αναφέρουν τον Γιώργο Κεντρωτά. Άλλες τον Θεόδωρο Κεντρωτά, που μάζευε τις πέτρες από την τοιχοποιία ενός ερειπωμένου ξωκλησιού. Κάποια αρχεία μιλούν για δύο άντρες, τον Γιώργο Μποτώνη και τον γιο του Αντώνη. Και τα νερά θολώνουν ακόμη περισσότερο, αφού δεν είναι καν γνωστή η τοποθεσία στην οποία βρέθηκε το άγαλμα.
Σύμφωνα με μια εκδοχή, η Αφροδίτη ήταν κρυμμένη σε μια κόγχη στα ερείπια της αρχαίας πόλης της Μήλου στην κορυφή του νησιού, κοντά στο χωριό Τρυπητή. Αλλοι, πάλι, λένε ότι βρέθηκε σε μια σπηλιά κοντά στα ερείπια ενός αρχαίου θεάτρου στο Κάστρο. Ο Γερμανός ιστορικός Πάουλ Κάρους στο βιβλίο του «Η Αφροδίτη της Μήλου: Μια αρχαιολογική μελέτη της θεάς της γυναικείας φύσης», που εκδόθηκε το 1916, γράφει ότ:ι Ο Μποτώνης και ο γιος του «βρέθηκαν τυχαία σε ένα μικρό σπήλαιο, καλυμμένο προσεκτικά με μια βαριά πλάκα, που έκρυβε ένα ωραίο μαρμάρινο άγαλμα σε δύο κομμάτια, και αρκετά άλλα θραύσματα από μάρμαρο».
Τα Γλυπτά του Παρθενώνα αφαιρέθηκαν από την Ακρόπολη μεταξύ 1799 και 1803 από τον κόμη του Έλγιν με φιρμάνι του σουλτάνου (που όμως έχει αμφισβητηθεί η ύπαρξή του από Τούρκους ερευνητές) με σκοπό τη μέτρηση και την αποτύπωσή τους σε σχέδια. Στη συνέχεια, όμως, τα φυγάδευσε στο Λονδίνο. Με παρόμοιο τρόπο έφυγε και η Αφροδίτη της Μήλου από το νησί.
Το ¨ενδιαφέρον¨ για τα γλυπτά
Οι πρώτοι που ενδιαφέρθηκαν για το άγαλμα ήταν δύο αξιωματικοί του γαλλικού ναυτικού. Οι Ολιβιέ Βουτιέ και Ζυλ Ντυμόν ντ’ Υρβίλ, οι οποίοι έτυχε να βρίσκονται σε δύο πλοία που έδεσαν στη Μήλο την εβδομάδα της ανακάλυψης. Ο Ντυμόν ντ’ Υρβίλ ήταν σίγουρος πως επρόκειτο για την Αφροδίτη που κρατούσε το μήλο του Πάριδος (κομμάτι του αγάλματος που δεν βρέθηκε).
Οι Γάλλοι αποφάσισαν, λοιπόν, να πάρουν οπωσδήποτε τα αγάλματα στην κατοχή τους.
Ειδοποίησαν αμέσως τον Γάλλο υποπρόξενο στη Μήλο Λουί Μπρεστ και εκείνος με τη σειρά του τον μαρκήσιο Ντε Ριβιέρ, πρόξενο των Γάλλων στην Υψηλή Πύλη. Ακολούθησαν διαπραγματεύσεις και παζάρια, η συμφωνία έκλεισε και ένα πλοίο στάλθηκε στη Μήλο για να διεκδικήσει το τρόπαιο. Οι αξιωματούχοι του νησιού έλαβαν 250 φράγκα, άλλα 750 ο αγρότης. Περί τα τέλη Μαΐου, η Αφροδίτη ξεκίνησε για το Παρίσι.
Το γλυπτό έφτασε στο Λούβρο το 1821, από όπου απομακρύνθηκε μυστικά (μαζί με τη Μόνα Λίζα, τη Νίκη της Σαμοθράκης και άλλα αριστουργήματα του μουσείου) δέκα ημέρες πριν ξεσπάσει ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, για να κρυφτεί στην κοιλάδα του Λίγηρα (στο Chateau de Valencay) μέχρι το τέλος του, οπότε επέστρεψε στο μουσείο και έκτοτε δεν έφυγε ποτέ.
Η άφιξη της Αφροδίτης της Μήλου στο κύριο μουσείο της Γαλλίας δεν είχε την υποδοχή που θα περίμενε κανείς. Το πρόβλημα δεν ήταν το ταλέντο του δημιουργού της, αλλά το πότε δημιουργήθηκε. Σε μια βάση που βρέθηκε δίπλα στο άγαλμα είχε απομείνει χαραγμένη η φράση …ΝΔΡΟΣ [Μ]ΗΝΙΔΟΥ [ΑΝΤ]ΙΟΧΕΥΣ ΑΠΟ ΜΑΙΑΝΔΡΟΥ ΕΠΟΙΗΣΕ, που παραπέμπει στον γλύπτη Αγήσανδρο ή Αλέξανδρο, γιο του Μηνίδη από την Αντιόχεια του Μαιάνδρου, ο οποίος δραστηριοποιήθηκε στην περιοχή του Αιγαίου τον 1ο και τον 2ο αιώνα π.Χ. (περαιτέρω μελέτη αποκάλυψε ότι η Αφροδίτη της Μήλου δημιουργήθηκε πιθανόν μεταξύ 130 και 100 π.Χ.).
Κόλπο αλλά γαλλικά
Η επιγραφή δεν άρεσε καθόλου στους διευθυντές του παρισινού μουσείου. Εκείνη την εποχή είχαν εμμονή με την Κλασική Εποχή της αρχαίας Ελλάδας! (κράτησε το μεγαλύτερο μέρος του 4ου και του 5ου αιώνα π.Χ.) Θεωρούσαν τους μεταγενέστερους καλλιτέχνες απλώς μιμητές μιας χαμένης χρυσής εποχής. Μπορεί τώρα στον 21ο αιώνα αυτή η θέση να ακούγεται γελοία, γράφει η Telegraph, αλλά θα πρέπει να δει κανείς την αρχική αντίδραση των Γάλλων στο ιστορικοπολιτικό πλαίσιο της εποχής της.
Το 1815, πέντε χρόνια πριν από την ανακάλυψη της Αφροδίτης της Μήλου, ο Ναπολέων είχε ηττηθεί στο Βατερλό. Εξορίστηκε στο νησί Αγία Ελένη στο μέσον του Ατλαντικού, όπου παρέμεινε μέχρι τον θάνατό του στις 5 Μαΐου του 1821. Η Γαλλία επανήλθε στη μοναρχία αποκαθιστώντας στον θρόνο τον Λουδοβίκο ΙΗ. Στο πλαίσιο επίλυσης παλαιών διαφορών, έπρεπε να επιστρέψει μερικά από τα τιμαλφή που είχε «αποκτήσει» στα χρόνια του Βοναπάρτη. Σε αυτά περιλαμβανόταν η Αφροδίτη των Μεδίκων της ελληνιστικής περιόδου. Ένα από τα διασημότερα αγάλματα της συλλογής Ουφίτσι της Φλωρεντίας, και ο Απόλλων του Μπελβεντέρε, ένα από τα τελειότερα έργα τέχνης της αρχαιότητας, που βρίσκεται στο Μουσείο του Βατικανού.
Η ανάλυση στα δύο αγάλματα αποκάλυψε ότι έχουν παρόμοια ηλικία με την Αφροδίτη της Μήλου. Εκείνη την εποχή πίστευαν ότι όλα ήταν έργα της Κλασικής Εποχής. (Μάλιστα ο Απόλλων του Μπελβεντέρε θεωρείται λίγο νεότερος. Είναι της εποχής του Αδριανού, ρωμαϊκό αντίγραφο του 120μ.Χ. ενός ελληνικού χάλκινου! πρωτοτύπου του 4ου αιώνα π.Χ.) Αν πιστοποιούσαν ότι η Αφροδίτη της Μήλου ήταν νεότερη και άρα υποδεέστερης αξίας, δεν θα μπορούσε να υποκαταστήσει την απώλεια των δύο άλλων αγαλμάτων! και η προπαγάνδα θα αποτύγχανε σε μια εποχή που το Βρετανικό Μουσείο υποδεχόταν με θριαμβολογίες τα Γλυπτά του Παρθενώνα.
Αφροδίτη, Αμφιτρίτη ή κάποια άλλη;
Τι έκανε λοιπόν το Παρίσι; Κατ’ αρχάς μια απάτη. Πριν εκτεθεί στο Λούβρο η Αφροδίτη, η ενοχλητική βάση με την «άχρηστη» επιγραφή για τον Αλέξανδρο της Αντιόχειας αποσύρθηκε σιωπηρά (και δεν βρέθηκε ποτέ). Μάλιστα η γνώση για την ύπαρξή της προέρχεται αποκλειστικά από σκίτσα της εποχής. Στη συνέχεια ήρθε η «βοήθεια» του Αντουάν Κρισοστόμ Κατρεμίρ ντε Κενσί, γραμματέα της Academie des Beaux-Arts. Δήλωσε μετά χαράς ότι το γλυπτό ήταν καρπός της σχολής του Πραξιτέλη, του πιο διάσημου γλύπτη του 4ου αιώνα π.Χ. Κατασκευάστηκε, λοιπόν, το γόητρο της Αφροδίτης, κατ’ επέκταση φυσικά και της Γαλλίας, που είχε πλέον στα χέρια της ένα θαύμα της Κλασικής Εποχής.
Το κόλπο όμως δεν μπορούσε να κρατήσει για πολύ.
Το γλυπτό εκτέθηκε τον Μάιο του 1821. Η προέλευσή του αποκαλύφθηκε όταν ο κόμης ντε Κλαράκ, συντηρητής αρχαιοτήτων στο Λούβρο, εξαγριωμένος που δεν είχε ρωτηθεί νωρίτερα, αντιτάχθηκε στη δήλωση του Ντε Κενσί, στρέφοντας την προσοχή στη βάση του γλυπτού και στην επιγραφή που αποκάλυπτε την αληθινή του πατρότητα.
Στο μεταξύ καθώς ο 19ος αιώνας προχωρούσε, έγιναν και άλλες αποκαλύψεις κάτω από τον φακό νομικών αντιπαραθέσεων. Το 1830, ο φιλέλληνας, φανατικός ελληνιστής και συλλέκτης Λουδοβίκος Α’ της Βαυαρίας δημιούργησε τη Γλυπτοθήκη του Μονάχου. Άλλο ένα μεγάλο μουσείο κλασικών αρχαιοτήτων, και άρχισε να αναζητά επιπλέον εκθέματα. Ισχυρίστηκε τότε ότι η Αφροδίτη της Μήλου ήταν δική του, μέσω ενός παλιού συμφωνητικού με το οποίο είχε αγοράσει μερικά από τα αρχαία ερείπια της Μήλου και οτιδήποτε βρισκόταν μέσα σε αυτά.
Η Γαλλία αντιστάθηκε. Η Αφροδίτη της Μήλου παρέμεινε στο Λούβρο και τώρα πια η ταυτότητά της έχει πλήρως αποκαλυφθεί και αναγνωριστεί… Ή μήπως όχι; Αφού είναι έργο Έλληνα γλύπτη του 2ου αιώνα π.Χ., γιατί παντού, εκτός από την Ελλάδα την αποκαλούν Βένους; (ρωμαϊκή θεότητα του έρωτα και της ομορφιάς) και όχι Αφροδίτη; Για να μην αναφερθούμε στους ισχυρισμούς ότι το άγαλμα δεν απεικονίζει καμιά από τις δύο αρχαίες θεότητες του έρωτα! αλλά την Αμφιτρίτη, βασίλισσα της θάλασσας και σύζυγο του Ποσειδώνα, ο οποίος λατρευόταν στη Μήλο εκείνη την εποχή.
Ίσως, όμως, αυτός ο πέπλος μυστηρίου, που περιβάλλει την Αφροδίτη της Μήλου, της προσδίδει και το μεγαλείο της… Εξάλλου, το ίδιο δεν συμβαίνει με τις περισσότερες σπουδαίες γυναίκες αυτού του κόσμου;
της Κικής Τριανταφύλλη, Πηγή: Protagon.gr
H Aφροδίτη της Μήλου κλαίει..
Προτείνουμε στους μικρούς μας φίλους να διαβάσουν το βιβλίο της Σοφίας Γιαλουράκη «Η Αφροδίτη της Μήλου κλαίει», από τις εκδόσεις Ερευνητές. Εκδόθηκε στο πλαίσιο των εκπαιδευτικών προγραμμάτων που υλοποιούνται στο ΜΜΜ.
Η κα Γιαλουράκη, διακεκριμένη παιδαγωγός, με σπουδές στην αρχαιολογία, την ψυχολογία και το θεατρικό παιχνίδι, γεννήθηκε στην Αίγυπτο και εργάσθηκε ως εκπαιδευτικός για πολλά χρόνια. Δημιούργησε και δικό της σχολείο στην Αθήνα. Είναι συγγραφέας βιβλίων για παιδιά. Το βιβλίο της «Τα πορτρέτα του Φαγιούμ και η μυστηριώδης μις Τζούλια» βραβεύτηκε το 2008 με το Κρατικό Βραβείο βιβλίου γνώσεων για παιδιά.
Η Αφροδίτη θέλει να γυρίσει σπίτι της!
https://www.takeaphroditehome.gr/index.php/home/page/news Στήριξε την καμπάνια!
Χρωματίζουμε τα αγάλματα!
Χρωμάτισε τα αγάλματα με τα χρώματα που φαντάζεσαι οτι είχαν ή όπως θέλεις!
εκτύπωσέ με και χρωμάτισέ με όπως το χρωμάτισα
