Μεταπηδήστε στο περιεχόμενο

Ινδιάνικοι μύθοι και παραμύθια …

  • από

Ινδιάνικοι μύθοι και παραμύθια … Εκεί που το χώμα, οι πέτρες και τα ποτάμια έχουν ψυχή, εκεί που τα ζώα έχουν λόγο ισάξιο με των ανθρώπων και κάθε δέντρο, λουλούδι και βοτάνι πιάνει ψιλή κουβέντα με τα αστέρια, εκεί θα ταξιδέψουμε σήμερα. Αυτήν τη φορά, όταν μπούμε στη χρονομηχανή μου, θα δώσουμε εντολή μόνο για τόπο: Βόρεια Αμερική. Όχι για χρόνο, αφού εκεί που θα βρεθούμε δεν μετράει ο γήινος χρόνος. Δεν καταλαβαίνετε; Λίγο υπομονή και φτάνουμε. Στροβιλιζόμαστε.

Μία μεγάλη φωτιά καίει στο κέντρο, ακούγεται το τριζοβόλημα. Μυρίζει καμένο φασκόμηλο, χώμα και δροσιά. Δεν υπάρχει φεγγάρι και τα αστέρια έχουν στήσει γλέντι στον ουρανό. Βρισκόμαστε στη βάση ενός μεγάλου βράχου και μπροστά μας, αν ήταν μέρα, θα απλωνόταν μια αχανής πεδιάδα. Μαζί με μας, τριγύρω κάθονται κυκλικά στο χώμα άνθρωποι. Φορούν φτερά, άλλοι στο κεφάλι και άλλοι στον λαιμό, δέρματα κρεμασμένα πάνω τους για ρούχα και κάποιοι είναι τυλιγμένοι με κουβέρτες, με παράξενα πολύχρωμα γεωμετρικά σχήματα. Είμαστε σε ένα καταυλισμό Ινδιάνων. Μα πότε ακριβώς στον χρόνο δεν γνωρίζουμε, δεν υπάρχει τίποτα τριγύρω που να μπορεί να μας δώσει αυτό το στοιχείο.

Ο γηραιότερος στον κύκλο αρχίζει το μουρμουρητό, το οποίο εναλλάσσεται ανά διαστήματα με κραυγές, κρατάει ένα τεράστιο τύμπανο στο χέρι και δίνει τον ρυθμό, φοράει στα πόδια βραχιόλια που βγάζουν άλλους ήχους, ολόκληρος είναι ήχος.

Σσσσ, ξεκινάνε οι ιστορίες.

ινδιάνοι γύρω απο τη φωτιά
Ινδιάνοι γύρω απο τη φωτιά..

Η αφήγηση γύρω από τη φωτιά

Η αφήγηση γύρω από τη φωτιά το βράδυ ήταν ένα βασικό στοιχείο της κουλτούρας των Ινδιάνων και όχι μόνο για λόγους ψυχαγωγίας και δεσίματος της κοινότητας. Η αφήγηση μύθων και παραμυθιών ήταν η παράδοση από γενιά σε γενιά της ιστορίας τους που, καθώς δεν είχαν γραφή, μεταφέρονταν από στόμα σε στόμα. Ήταν επίσης η παράδοση της γνώσης τους, του πώς δημιουργήθηκε ο κόσμος. Η αφήγηση ήταν μέσο διαπαιδαγώγησης και μετάδοσης αξιών. Και γι’ αυτό, η κάθε φυλή είχε τις δικές της ιστορίες, και αυτές οι ιστορίες ήταν που την έκαναν μοναδική.

Μπορεί κάποια μοτίβα να επαναλαμβάνονταν, όπως γίνεται παντού στα παραμύθια λαών μιας γεωγραφικής περιοχής, παρ’ όλα αυτά δείχνανε τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα, τους προβληματισμούς και τα κατορθώματα της φυλής που τα αφηγούνταν και όσο υπήρχαν αυτές οι ιστορίες, κρατιόταν ζωντανή και η ψυχή της φυλής.

Ο στόχος των Ιστοριών

Αφού λοιπόν η εξοικείωση των παιδιών με τις προφορικές παραδόσεις και γνώσεις της φυλής ήταν βασικός σκοπός, πολλές φορές γίνονταν τέτοιες συναντήσεις για χάρη τους, προσχεδιασμένα ή αυθόρμητα, που μπορεί να κρατούσαν και μια ολόκληρη νύχτα. Οι ιστορίες άλλες φορές έδιναν αφορμές για ταύτιση με τους ήρωες, έτσι ώστε η ομάδα να γίνεται πιο θαρραλέα, πιο υπομονετική ή πιο συνεργάσιμη και άλλες φορές έδιναν παραδείγματα προς αποφυγή. Οι ιστορίες λεγόντουσαν επίσης ανάλογα με την εποχή. Κάποιοι μύθοι και παραμύθια, για παράδειγμα, λεγόντουσαν μόνο χειμώνα ή νύχτα με κρύο, όταν δεν έβγαιναν τα φίδια και οι αρκούδες.

Μεταξύ του αφηγητή και αυτών που άκουγαν υπήρχε άμεση αλληλεπίδραση. Η ομάδα συμμετείχε στην αφήγηση με ήχους και φωνές, όταν θα έδινε το έναυσμα ο αφηγητής, κάτι το οποίο διαβεβαίωνε πως όλοι παρακολουθούσαν και κανείς δεν κοιμόταν. Πολλές φορές, για να διατηρήσει ζωντανό το ενδιαφέρον των ακροατών, ο αφηγητής, δεν δίσταζε να διακωμωδήσει τους αφηρημένους ακροατές. Στη φυλή των Απάτσι Τσιρικάουα, οι γέροι πριν αρχίσουν την αφήγηση (ειδικά τις περιβόητες ιστορίες με το κογιότ), έλεγαν «Σε πιάνει νύστα μεγάλη σαν λες αυτές τις ιστορίες», ενώ αντίστοιχα, όταν ήταν να αρχίσουν τις ευτράπελες ιστορίες, έλεγαν «Αν βρίσκονται άνθρωποι εδώ που οφείλουν σεβασμό ο ένας στον άλλον, σας προειδοποιώ ότι ετοιμάζομαι να πω πολύ αστείες ιστορίες». Ο αφηγητής έκανε την αφήγησή του παραστατική με κάθε τρόπο. Φωνές και σφυρίγματα ζώων και πουλιών, μιμήσεις ήχων της φύσης με αντικείμενα, όργανα ή το σώμα του. Οι κινήσεις και οι χειρονομίες του ήταν επίσης έντονες.

ινδιάνικη φυλή

Τι ακριβώς όμως είναι οι ιστορίες αυτές; Και τι λένε;

Οι ινδιάνικες ιστορίες θα μπορούσαν να χωριστούν στους μύθους, τα παραμύθια και τις ευτράπελες ιστορίες.

Οι ινδιάνικοι Μύθοι

Στους μύθους αναφέρονταν σε τελετές, χορούς και ιερά τραγούδια. Στη γέννηση του κόσμου, την απαρχή των φυτών, των ζώων, των ανθρώπων, του ουρανού και της γης.

Μια χαρακτηριστική ιστορία είναι το Παιχνίδι με τα μοκασίνια, όπου μας λέει πώς ήρθε η πρώτη αυγή στον κόσμο, έπειτα από ένα παιχνίδι/στοίχημα που παίξανε τα ζώα με τα πουλιά μεταξύ τους. Τα πουλιά νικήσαν, ακολούθησε μάχη και κυνηγητό, αλλά και το πρώτο χάραμα στη γη. Αυτή η ιστορία ήταν και πραγματικό παιχνίδι που παιζόταν από τα παιδιά της φυλής.

Τα Ινδιάνικα Παραμύθια

Από την άλλη, τα παραμύθια τους ήταν διηγήσεις για καθημερινά γεγονότα, όπου πρωταγωνιστές ήταν άνθρωποι, ζώα (κογιότ, βουβάλια κλπ), φυτά, πέτρες και ποτάμια, αφού ο ανιμισμός (ότι δηλαδή το καθετί γύρω μας έχει ψυχή) ήταν βασική πίστη των ινδιάνων. Ιδανικά, αξίες και διδάγματα διαπερνούσαν αυτά τα παραμύθια αλλά και πληροφορίες, όπως το πώς πήρε κάποιο ζώο το όνομα που έχει. Το βασικό όμως είναι το κουράγιο που έδιναν σε καταστάσεις όπου οι συνθήκες διαβίωσης ήταν πολύ δύσκολες.

Ένα άλλο παραμύθι, Η ιστορία του Λαγού, μας λέει για έναν λαγό που τραγουδούσε δυνατά κατά τη διάρκεια ενός συμβουλίου των ζώων, αλλά δυστυχώς τα υπόλοιπα ζώα ενοχλούνταν από το τραγούδι του και ανέλαβαν δράση ώστε να το σταματήσουν.

Οι Ινδιάνικες Ιστορίες

Τέλος, έχουμε τις ευτράπελες/ψυχαγωγικές ιστορίες για γκαφατζίδικα ζώα, απιστίες και «ατυχήματα». Καταλήγοντας, μπορούμε να αντιληφθούμε πως οι ιστορίες όλων των ινδιάνικων φυλών καλύπτουν ένα μεγάλο φάσμα της ζωής τους σε όλες της προεκτάσεις της: καθημερινές ανάγκες, θρησκευτικές, εκπαιδευτικές, συμπεριφοράς και ηθικών αξιών, γνώσεων για τον φυσικό κόσμο και το περιβάλλον και τέλος ψυχολογικές. Σε πολιτισμούς όπου δεν υπάρχει γραφή, η προφορική παράδοση είναι αυτό που κρατάει ζωντανή τη μνήμη, την ιστορία και την εμπειρία που κατακτάται με το πέρασμα των χρόνων και αυτό αποτυπώνεται στα ινδιάνικα παραμύθια.

Κοντεύει να χαράξει ο ήλιος, ο γέρος αφηγητής κλείνει την τελετή παράδοσης των ιστοριών, από αυτόν σε όσους τις άκουσαν, με ένα τραγούδι. Οι άνθρωποι γύρω από τη φωτιά μουρμουρίζουν και αυτοί. Κάποια από τα παιδιά κοιμούνται, πολλά όμως είναι ξύπνια. Η φωτιά συνεχίζει να καίει μέχρι να βγει ο ήλιος και αναλάβει αυτός τη ζεστασιά. Η πύλη προς τον φανταστικό κόσμο των μύθων και των παραμυθιών όμως έχει κλείσει, η μέρα δεν πρέπει να τη βρει ανοιχτή. Ήρθε η ώρα να φύγουμε. Η χρονομηχανή έχει αρχίσει την αντίστροφη μέτρηση. Στροβιλιζόμαστε μαζί με ποτάμια που μιλάνε, κογιότ και αετούς που καυγαδίζουν, βοτάνια και μαντζούνια που θεραπεύουν. Φεύγουμε, έχοντας κρατήσει μαζί μας αρχέγονες λέξεις και ήχους για έναν κόσμο που κάποτε ίσως και να υπήρξε κάπου.

Πηγή: willowisps

Αγάπη για τη φύση

ινδιάνα

Οι Ινδιάνοι της Αμερικής έζησαν αγαπώντας και τιμώντας πάνω από όλα την φύση. Η Σοφία τους διαφαίνεται παντού. Στο πως έζησαν αρμονικά με τη φύση, σε αυτά που φορούσαν, σε αυτά που δημιούργησαν, στον τρόπο που παρασκεύαζαν και έτρωγαν το φαγητό τους, στον τρόπο που ζούσαν μέσα στις οικογένειες τους και στη σημασία που έδιναν στην συνοχή της κοινωνίας τους, στις αξίες τους, στα πιστεύω τους και στη φιλοσοφία τους γενικότερα.

Δεν είναι εύκολο να μιλήσεις για την ιστορία των Ινδιάνων. Όχι μόνο γιατί είναι πάρα πολλά τα στοιχεία που πρέπει να αναζητήσεις, ούτε γιατί οι φυλές ήταν τόσες πολλές, αλλά κυρίως γιατί τα περισσότερα ιστορικά στοιχεία προέρχονται από περιγραφές που περνάνε από γενιά σε γενιά. Ένας ακόμη λόγος που δυσκολεύει την ιστορική καταγραφή, είναι η προσπάθεια που κατέβαλαν οι «πολιτισμένοι» Ευρωπαίοι, όχι μόνο να υποδουλώσουν το έθνος των Ινδιάνων, αλλά να το εξαφανίσουν κιόλας.

Δες στο βίντεο τον κώδικα ηθικής των Ινδιάνων!!!

https://youtu.be/erStWpAC-Xs

«…Είναι η πηγή, το φως, η νύχτα, το σκοτάδι, η αυγή.

Είναι η μυρωδιά της φρέσκιας λάσπης

και το πίσω πόδι της αλεπούς.

Τα πουλιά που μας μεταφέρουν τα μυστικά της,

της ανήκουν».

Clarissa Pinkola Estés

Οι επτά διδασκαλίες του παππού

αστέρι στον ουρανό

Πολλές ομάδες ινδιάνων σε όλη τη Βόρεια Αμερική μοιράζονται τις Επτά Διδασκαλίες του Παππού σαν σχέδια για να ζήσουν μια καλή ζωή. Οι επτά αρετές της ταπεινοφροσύνης, του θάρρους, της ειλικρίνειας, της σοφίας, του σεβασμού, της αλήθειας και της αγάπης θεωρούνται ως δράσεις που πρέπει να ζουν καθημερινά. Μας συνδέουν με το παρελθόν, το ένα με το άλλο και με τον φυσικό κόσμο. Κάθε χαρακτηριστικό έχει ένα ζώο που συνδέεται με αυτό για να χρησιμεύσει ως συνεχής υπενθύμιση ότι πρέπει να παραμένουμε σε ισορροπία με τη φύση και να είμαστε σε ειρήνη με τα προσωπικά μας πλεονεκτήματα και αδυναμίες. Δεν πρέπει να επιλέγουμε κάποια από αυτά, καθώς οι Επτά Διδασκαλίες λειτουργούν αρμονικά μεταξύ τους. Εάν αγνοήσουμε ή κάνουμε έκπτωση σε κάποιο από αυτά, τότε τα αποθαρρύνουμε όλα και, συνεπώς, αποδυναμώνουμε τον εαυτό μας και την κοινωνία μας.

Σοφία: 

Να αγαπάμε τη γνώση είναι να γνωρίζουμε τη Σοφία. Η Σοφία δίνεται από τον Δημιουργό για να χρησιμοποιηθεί για το καλό του λαού. Στην γλώσσα των Ινδιάνων, αυτή η λέξη εκφράζει όχι μόνο τη «σοφία», αλλά επίσης σημαίνει «σύνεση», ή «νοημοσύνη». 

Αγάπη: 

Η γνώση της ειρήνης είναι να γνωρίζεις την Αγάπη. Η αγάπη πρέπει να είναι άνευ όρων. Όταν οι άνθρωποι είναι αδύναμοι, χρειάζονται περισσότερο την αγάπη. Στη γλώσσα των Ινδιάνων, αυτή η λέξη εκφράζει και τον «ζήλο».  

Σεβασμός: 

Για να τιμήσετε όλη τη δημιουργία του Θεού πρέπει να έχετε σεβασμό. Πρέπει να δώσετε σεβασμό αν θέλετε να είστε σεβαστός.

Γενναιότητα: 

Η γενναιότητα είναι να αντιμετωπίσετε τον εχθρό με ακεραιότητα ή να κάνετε ό, τι είναι σωστό ακόμα και όταν οι συνέπειες είναι δυσάρεστες.

Τιμιότητα: 

Η ειλικρίνεια στην αντιμετώπιση μιας κατάστασης πρέπει να είναι γενναία. Να είστε πάντα ειλικρινείς με λέξεις και δράσεις. Να είστε ειλικρινείς πρώτα με τον εαυτό σας και θα είστε πιο εύκολα σε θέση να είστε ειλικρινείς με τους άλλους. Στη γλώσσα των Ινδιάνων αυτή η λέξη μπορεί επίσης να σημαίνει «δικαιοσύνη».

Ταπεινότητα: 

Η ταπεινότητα ή η συμπόνια είναι να γνωρίζετε τον εαυτό σας ως ένα ιερό μέρος της Δημιουργίας. Είστε ίσοι με τους άλλους, αλλά δεν είστε καλύτεροι.  Μπορεί επίσης να μεταφραστεί ως «ηρεμία», «ευγένεια» ή «υπομονή».

Αλήθεια: 

Η αλήθεια είναι να γνωρίζουμε όλα αυτά τα πράγματα. Πες την αλήθεια. Μην εξαπατήσετε τον εαυτό σας ή τους άλλους.

Οι Επτά Διδάσκουσες του Παππού δεν είναι καινούριες, ούτε είναι μοναδικές μόνο για τους λαούς των Ινδιάνων της Αμερικής. Οι αρετές της ταπεινότητας, του θάρρους, της σοφίας, της ειλικρίνειας, του σεβασμού, της αλήθειας και της αγάπης είναι καθολικές.  Οι διδασκαλίες είναι αρχαίες αλλά διαχρονικές και δείχνουν το δρόμο για τη δημιουργία ενός ισορροπημένου σύγχρονου κόσμου για όσους είναι ανοιχτοί στην κατανόηση του κόσμου.

πηγή: sciencearchives

Οι δύο λύκοι – Ινδιάνικο παραμύθι

Μύθοι των Ινδιάνων για την προέλευση των άστρων

ινδιάνικος ουρανός

Σπρώχνοντας τον Ουρανό (Chinook)

Ο Δημιουργός έφτιαξε τον κόσμο από την Ανατολή προς τη Δύση, δίνοντας διαφορετικές γλώσσες στον κόσμο καθώς προχωρούσε. Πέρασε και από το Puget Sound, και εκεί του άρεσε τόσο πολύ που σταμάτησε την δημιουργία και έδωσε τις υπόλοιπες γλώσσες με τη μια. Ο καινούργιος αυτός κόσμος δεν άρεσε καθόλου στους ανθρώπους, γιατί ο ουρανός ήταν τόσο χαμηλός που χτυπούσαν τα κεφάλια τους συνέχεια. Οι αρχηγοί τους συναντήθηκαν και αποφάσισαν ότι ο ουρανός έπρεπε να σπρωχτεί πιο πάνω.

Οι άνθρωποι μαζεύτηκαν και με τη βοήθεια γιγαντιαίων ελάτων, έσπρωξαν με όλη τους τη δύναμη. Συντόνισαν τις προσπάθειές τους χρησιμοποιώντας την παγκόσμια λέξη “για – χου ! ” που σημαίνει “σπρώξτε !”. Καθώς όλοι έσπρωχναν τον ουρανό, μερικοί κυνηγοί, και τρία ελάφια ήταν πάνω σε ένα ψηλό βουνό. Τυχαία είχαν μείνει εκεί πάνω και έτσι μεταμορφώθηκαν σε αστέρια του αστερισμού της Μεγάλης Άρκτου. Επίσης την ίδια τύχη είχε ένα ψάρι και μερικοί άντρες σε δύο κανό, που έγιναν ο αστερισμός του Ωρίωνα.

 Οι Εφτά Αδερφές (Ιowa)

ινδιάνικη κοσμογονία

Κάποτε, εφτά νεαρές κοπέλες (Πλειάδες αν και υπάρχει και άλλη εκδοχή που θα δούμε παρακάτω!) ενώ έπαιζαν απομακρύνθηκαν χωρίς να το καταλάβουν από το χωριό τους. Μια αγέλη από αρκούδες τις είδε και άρχισε να τις κυνηγάνε. Οι εφτά μικρές βρέθηκαν σε πολύ δύσκολη θέση: ήταν πολύ μακριά για να γυρίσουν πίσω στο χωριό τους και πολύ αργές για να ξεφύγουν από τα ζώα. Το μόνο που μπορούσαν να κάνουν ήταν να ανέβουν στην κορυφή ενός μικρού βράχου και να προσευχηθούν στο βράχο να τις σώσει.

Οι νεαρές κοπέλες είχαν αγνή καρδιά και έτσι το πνεύμα του βράχου άκουσε την προσευχή τους. Ξαφνικά η πέτρα άρχισε να ανυψώνεται, μεταφέροντας τις εφτά κοπέλες στον ουρανό. Οι αρκούδες χίμηξαν στην πέτρα και άρχισαν να σκαρφαλώνουν προς την κορυφή που βρίσκονταν οι νεαρές, αλλά δεν μπόρεσαν να τις φτάσουν. Ο βράχος έφτασε τελικά πολύ ψηλά, και όταν σταμάτησε οι εφτά μικρές αδερφές βρήκαν τις θέσεις τους στο ουράνιο στερέωμα, όπου ακόμη μπορούμε να τις βλέπουμε. Η πέτρα που τις έσωσε υπάρχει ακόμα. Οι Kiowa την αποκαλούν Mateo Tipi, αλλά οι αγγλική μετάφραση είναι “Πέτρα του Διαβόλου”, που βρίσκεται στο Γουαϊόμινγκ.

Ο Άλγκον και η Αστροκόρη (Pawnee)

Μια μέρα ένας Ινδιάνος που τον έλεγαν Άλγκον (Λευκό Γεράκι), ανακάλυψε ένα κυκλικό μονοπάτι από ανθρώπινα χνάρια. Κρύφτηκε σε ένα κοντινό θάμνο και περίμενε. Μετά από λίγο άκουσε μια θειική μουσική από τον ουρανό, και στρέφοντας το κεφάλι ψηλά είδε ένα μαγικό καλάθι που είχε μέσα του δώδεκα όμορφες αδερφές, να πλησιάζει προς τα κάτω. Σαν έφτασαν στη γη, κατέβηκαν στο κυκλικό μονοπάτι, και άρχισαν να χορεύουν πανέμορφους μαγικούς χορούς.

Ο Άλγκον αμέσως ερωτεύτηκε την πιο μικρή από τις κοπέλες, ένα λεπτοκαμωμένο και ντελικάτο πλάσμα. Προσπάθησε να την πιάσει αλλά αυτή του ξέφυγε με τις υπόλοιπες νεράιδες στον ουρανό. Ο κυνηγός όμως δεν πτοήθηκε και την επόμενη μέρα μεταμορφώθηκε σε ποντίκι, κρύφτηκε στην κουφάλα ενός δέντρου μαζί με άλλα ποντίκια και περίμενε. Οι ουράνιες αδερφές εμφανίστηκαν και πάλι και άρχισαν να χορεύουν. Όταν αντιλήφθηκαν τα ποντίκια άρχισαν να τα κυνηγούν. Η μικρότερη κυνήγησε τον Άλγκον, ο οποίος όταν η Αστροκόρη τον πλησίασε αρκετά πήρε την ανθρώπινη μορφή του και την έπιασε. Όταν ο Ινδιάνος έφτασε σπίτι του, παντρεύτηκε αμέσως τη νεράιδα και γρήγορα κέρδισε την αγάπη της γιατί ήταν καλός και ευγενικός.

Το μαγικό μονοπάτι και η ελπίδα της επιστροφής

Η Αστροκόρη όμως αν και αγαπούσε τον άντρα της, δεν μπορούσε να ξεχάσει τους δικούς της. Μια μέρα που την κυρίεψε νοσταλγία, έφτιαξε ένα καλάθι από λυγαριά, όμοιο με αυτό των αδερφών της, τραγούδησε το μαγικό τους τραγούδι και άρχισε να ανεβαίνει, μαζί με τον γιο της στην Αστροχώρα. Εκεί όλοι χάρηκαν που την ξαναείδαν, όμως αυτός που στεναχωρήθηκε πολύ ήταν ο Άλγκον όταν διαπίστωσε τι είχε συμβεί. Κάθε μέρα πήγαινε στο μαγικό μονοπάτι ελπίζοντας ότι η γυναίκα του θα επέστρεφε. Τα χρόνια όμως περνούσαν και κανένα σημάδι δεν παρουσιαζόταν.

Το Λευκό Γεράκι

Εν τω μεταξύ η γυναίκα του και το παιδί του σχεδόν τον είχαν ξεχάσει. Όταν όμως το αγόρι μεγάλωσε θέλησε να μάθει ποιος ήταν ο πατέρας του. Έτσι κατέβηκαν κάτω στη γη να συναντήσουν τον Άλγκον και να τον προσκαλέσουν να έρθει κι αυτός στην Αστροχώρα. Αφού τον βρήκαν, αυτός χάρηκε πολύ και δέχτηκε την πρόσκληση. Έτσι μεταμορφώθηκε σε Λευκό Γεράκι και από τότε και έπειτα μπορούσε να ταξιδεύει στον ουρανό για βλέπει την γυναίκα του.

Στην ιστορία αυτή ο Άλγκον είναι ο Αρκτούρος, οι δώδεκα αδερφές είναι ο αστερισμός του Βόρειου Στέμματος που όμως είναι ανοιχτός αφού η μικρότερη αδερφή τριγυρνάει με τον Άλγκον.

Τα Εφτά Αδέρφια (Seneca)

ινδιάνος σαμάνος

Κάποτε υπήρχαν εφτά αδέρφια που εκπαιδεύονταν για να γίνουν πολεμιστές της φυλής των Σενέκα. Ο θείος τους κάθονταν κοντά τους και χτυπούσε το τύμπανό του μαθαίνοντας τους τον χορό του πολέμου και τους τρόπους των πολεμιστών. Η μητέρα τους όμως στεναχωριόταν που τα αγόρια της θα γίνονταν πολεμιστές. Όταν ολοκληρώθηκε η εκπαίδευση τους και ήταν έτοιμοι να ξεκινήσουν για τον πόλεμο, τα αδέρφια χόρεψαν, σύμφωνα με το έθιμο γύρω από την κολόνα του πολέμου και πήγαν στην μητέρα τους να ζητήσουν το αποξηραμένο κρέας που θα έπαιρναν για το ταξίδι τους. Η μητέρα τους όμως αρνήθηκε καθώς ήξερε ότι κάποιοι από τους γιους της ίσως δεν γύριζε ποτέ πίσω.

Τρεις φορές χόρεψαν γύρω από την κολόνα του πολέμου και τρεις φορές η μητέρα τους αρνήθηκε να τους δώσει το φαγητό τους. Την τέταρτη φορά ο μεγαλύτερος αδερφός άλλαξε το τραγούδι τους και είπε ένα μαγικό τραγούδι. Καθώς το έλεγε τα αδέρφια άρχισαν να ανεβαίνουν προς τον ουρανό. Η μητέρα τους φοβήθηκε ότι θα τους χάσει και άρχισε να τους παρακαλά να κατέβουν.

Το πεφταστέρι και το δέντρο

Ο μεγαλύτερος αδερφός συγκινήθηκε από τις φωνές της κοίταξε προς τα κάτω και έπεσε σαν πεφταστέρι δίπλα στη μητέρα του. Αυτή έτρεξε στο σημείο που έπεσε και τον έψαξε στην τρύπα που δημιούργησε το φλεγόμενο άστρο. Η τρύπα όμως ήταν πολύ βαθιά και δεν υπήρχε τίποτε μέσα της. Κοίταξε προς τα πάνω και είδε ότι οι υπόλοιποι γιοι της είχαν γίνει ένας κύκλος από έξι αστέρια που χόρευαν συνέχεια γύρω από την κολόνα του πολέμου στον ουρανό. Η γυναίκα έχτισε με τα χέρια της ένα σπίτι πάνω από την τρύπα που έγινε στο έδαφος. Από την τρύπα φύτρωσε ένα δέντρο τόσο ψηλό όσο ο πρωτότοκος γιος της.

Όταν ένας κυνηγός έκοψε το δέντρο για να δει αν ο χυμός του ήταν τόσο γλυκός, αντί για χυμό έτρεξε αίμα. Η μάνα έδεσε το κόψιμο, έμεινε με το δέντρο και του τραγουδούσε κάθε βράδυ το τραγούδι που έλεγε στον μεγάλο γιο της όταν αυτός ήταν μωρό. Την άνοιξη το δέντρο ξεπέταξε δέσμες από φτερά σαν αυτά που διακοσμούσαν την πολεμική φορεσιά του γιου της. Τα φτερά όμως αυτά ήταν από ξύλο και ήταν οι σπόροι μιας νέας ράτσας δέντρων ένα από τα οποία είναι το πεύκο. Από τα πεύκα οι Σενέκα χρησιμοποιούσαν τον χυμό τους στην κατασκευή κανό και σκοινιών. Οι δέσμες των φτερών σήμερα έγιναν οι κώνοι των πεύκων που ξέρουμε.

Όταν η μητέρα του πεύκου γέρασε και πέθανε, μαζί της πέθανε και το πρώτο πεύκο, και τότε το πνεύμα του μεγαλύτερου από τα αδέρφια πήγε μαζί τους στον ουρανό. Κάθε βράδυ τα Εφτά Αδέρφια (Πλειάδες) ξανά μαζί, χορεύουν ψηλά πάνω από το σπίτι που βρίσκεται το Συμβούλιο των Σενέκα.

Γιατί το Αστέρι του Βορρά μένει ακίνητο (Paiute)

ινδιάνοι

Σε μια πάρα πολύ μακρινή εποχή, όταν ο κόσμος ήταν ακόμα πολύ νέος, οι Άνθρωποι του Ουρανού ήταν τόσο ανήσυχοι και ταξίδευαν τόσο πολύ που άφηναν τα ίχνη τους στον ουρανό. Στην εποχή μας αν κοιτάξουμε τον ουρανό σ’ όλη τη διάρκεια της νύχτας μπορούμε να δούμε πια πορεία ακολούθησαν. Όμως ένα αστέρι δεν ταξιδεύει. Αυτό είναι το Άστρο του Βορρά. Δεν μπορεί να μετακινηθεί. Παλιά όταν βρίσκονταν στη Γη είχε το όνομα Na-gah, το βουνίσιο πρόβατο, ο γιος του Shinoh. Ήταν γενναίος, τολμηρός και θαρραλέος. Ο πατέρας του δε, ήταν τόσο περήφανος και αγαπούσε τόσο πολύ τον γιο του, που του κρέμασε μεγάλα σκουλαρίκια και από τις δυο πλευρές του κεφαλιού του για να φαίνεται αξιοσέβαστος και μεγαλοπρεπής.

Κάθε μέρα ο Na-gah σκαρφάλωνε, σκαρφάλωνε, σκαρφάλωνε. Κυνηγούσε τα πιο ψηλά βουνά, τα σκαρφάλωνε, ζούσε πάνω τους και ήταν ευτυχισμένος.

Η ψηλή κορυφή

Κάποια φορά βρήκε μια πολύ υψηλή κορφή. Οι πλαγιές τις ήταν απότομες και λείες, με την κορφή να φτάνει ως τα σύννεφα . Ο Na-gah κοίταξε προς τα πάνω και είπε: “Αναρωτιέμαι τι να υπάρχει εκεί πάνω. Θα σκαρφαλώσω ως το πιο ψηλό σημείο” Το βουνό αυτό όμως τον δυσκόλεψε πολύ γιατί δεν έβρισκε μια χαραμάδα για να γραπωθεί. Τελικά βρήκε μια μεγάλη ρωγμή σε ένα βράχο, μπήκε μέσα και άρχισε να ανεβαίνει. Το περιβάλλον ήταν τόσο σκοτεινό και τρομαχτικό που ο Na-gah για πρώτη φορά στη ζωή του φοβήθηκε, αλλά συνέχισε την πορεία του.

Μετά από πολύ προσπάθεια και κούραση είδε ένα αμυδρό φως, σημάδι ότι κόντευε στην έξοδο. “Τώρα είμαι χαρούμενος,” φώναξε. “Χαίρομαι που ανέβηκα από την σκοτεινή τρύπα.” Κοιτάζοντας γύρω του έμεινε άναυδος από το θέαμα, γιατί διαπίστωσε ότι ήταν πάνω σε μια κορφή, τόσο στενή που με δυσκολία μπορούσε να στρίψει και τόσο ψηλή που ζαλιζόταν. Δεν μπορούσε να μετακινηθεί και έτσι άρχισε να μονολογεί:

Το Άστρο του Βορρά

“Εδώ θα μείνω μέχρι να πεθάνω,” είπε. “Ανέβηκα όμως στο βουνό μου!” Όταν τον είδε ο πατέρας του τον λυπήθηκε και τον μεταμόρφωσε σε ένα αστέρι που θα μπορούσαν όλοι να το δουν. έτσι ο Na-gah έγινε το άστρο που κάθε άνθρωπος μπορεί να δει. Είναι το μόνο άστρο που δεν αλλάζει θέση τη νύχτα. Γι αυτό αποκαλείται “το Σταθερό Αστέρι”. Και επειδή πάντοτε δείχνει προς την πραγματική κατεύθυνση του Βορρά, καλείται και “το Άστρο του Βορρά”.

Εκτός από τον Na-gah υπάρχουν και άλλα βουνίσια πρόβατα στον ουρανό. Είναι η “Μικρή Άρκτος” και η “Μεγάλη Άρκτος”. Και αυτές βρήκαν το μεγάλο βουνό που τους κάλεσε στην περιπέτεια. Είδαν τον Na-gah στην κορφή και θέλησαν να τον φτάσουν. Έτσι ο Shinoh, ο πατέρας του Πολικού Αστέρα, τα μετέτρεψε σε άστρα που στον ουρανό φαίνονται να βρίσκονται στους πρόποδες του μεγάλου βουνού. Αυτά πάντα ταξιδεύουν. Στριφογυρίζουν γύρω απ’ το βουνό προσπαθώντας να ανακαλύψουν το μονοπάτι που οδηγεί στην κορφή.

Εκτύπωσε και χρωμάτισε το σκίτσο με τον Ινδιάνο!

Ο μικρός Ινδιάνος με το όνομα “Γρήγορο βέλος” πήγε στο δάσος μια βόλτα.. ξεχάστηκε και άρχισε να νυχτώνει.. θα τον βοηθήσεις να φτάσει στη σκηνή του;